James – pamiętacie, ile wysiłku włożyliście, by mógł studiować medycynę w Polsce i wydostać się z pierwszego roku? Przez chwilę wydawało nam się, że nie ma co przez kolejne lata „męczyć” chłopaka studiami i lepiej, żeby spokojnie wrócił do Zambii. I nagle, kiedy wszyscy chcieliśmy już złożyć broń, chłopak wystrzelił. Idzie jak burza. A my nie możemy uwierzyć, że po wakacjach będzie studentem 5 ROKU medycyny. Sesja egzaminacyjna zdana w pierwszym podejściu, teraz przyszedł czas na długo wyczekiwane praktyki w szpitalu, o których James tak do nas napisał:
„Po kolejnym nietypowym roku akademickim, gdy większość zajęć odbywała się głównie online, w końcu mogę być w szpitalu i uczyć się. I dużo się uczę! Ten rok jest dla mnie szczególny, ponieważ letnią praktykę spędzam na oddziale chirurgii i pediatrii. Nie mogę nawet ukryć podekscytowania i szczęścia, gdy zakładam fartuch i robię poranny obchód z lekarzami. Mnóstwo się od nich uczę. Możliwość asystowania przy operacjach, przebywania wśród pacjentów, zwłaszcza po miesiącach zajęć online, sprawia, że z radością codziennie przychodzę do szpitala. Jestem coraz bliżej zrealizowania mojego marzenia i czuję, jak coraz silniej wiatr wieje w moje skrzydła. Skrzydła, których nigdy bym nie rozwinął bez Waszej pomocy. Jeszcze raz dziękuję za to, że dzięki Wam niemożliwe staje się w moim życie możliwe. Za to, że uwierzyłem, że mogę latać i to coraz wyżej”.
I my Wam dziękujemy za to, że od początku traktujecie Jamesa, jak własne dziecko, że stajecie na głowie, by mu pomóc. Za nami już 2/3 wspólnie przebytej drogi, została ostatnia prosta. Dlatego nie zwalniamy tempa i cały czas zbieramy na kolejny semestr nauki dla Jamesa. Wiemy, że z Wami się uda. Na bank!
Wyobraź sobie, że każdego dnia w Twoim domu prąd jest dostępny tylko przez 2 godziny. I nigdy nie wiesz, o której godzinie się pojawi i kiedy zniknie. Nie możesz zagotować wody, włączyć pralki czy naładować telefonu. Po zmierzchu toniesz w ciemnościach we własnym mieszkaniu. A teraz wyobraź sobie, że w takich warunkach żyje 250 dzieci w Kasisi, które potrzebują nie tylko ciepła rodzinnego, ale też zwykłego, codziennego bezpieczeństwa. Zambia nie ma prądu, bo zmienia się klimat. Deszcze nie padają mimo, że już dawno powinny zacząć. Większość elektrowni to turbiny wodne, ale zbiorniki świecą pustkami. Dla nas to codzienna walka z ograniczeniami, które nie powinny być dotyczyć żadnego dziecka.